SİTEMİZE İLAN VERMEK İÇİN EKRANIN SAĞ ÜST KÖŞESİNDE BULUNAN WHATSAPP BUTONUNA TIKLAYARAK BİZİMLE İLETİŞİM SAĞLAYABİLİRSİNİZ

Güneşin ilk şıkıldarı küçük bir köyün üzerine düşerken, Acıbadem Escort Nilüfer, elindeki kitabı pencerenin kenarına koyup derin bir nefes aldı. Sonbaharın sarıya büyünümüş yaprakları, rüzgarın ahenkli dansıyla yerlerini değiştirirken, bu sessiz anlar onun huzur bulduğu nadir anlardandı. Küçük köy kütüphanesinde çalışan Escort Acıbadem Nilüfer, hayatı boyunca büyük bir macera yaşamamış olsa da, kitaplar sayesinde dünyanın dört bir yanında yolculuk yapmış gibi hissediyordu.

O sabah, kütüphanenin kapısından içeri giren yabancı bir yüz, hayatının hikayesini sonsuza dek değiştirecekti. Uzun boylu, hafif dağınık kahverengi saçlara ve derin mavi gözlere sahip bu adam, sanki düşlerinden çıkmış gibiydi. “Merhaba,” dedi nazik bir ses tonuyla. “Ben Kerem. Birkaç günlüğünüze misafir olacağım. Burada bazı belgeler ve kitaplar arıyorum. Bana yardımcı olabilir misiniz?”

Nilüfer, ilk anda biraz çekingen hissetse de, bir kitap severe yardımcı olma fikri onu heyecanlandırdı. “Tabii ki, Kerem Bey. Ne aradığınıza bağlı olarak sizi doğru raflara yönlendirebilirim,” dedi hafif bir gülümsemeyle. Kerem, eski Anadolu efsanelerini araştırdığını söyledi ve Nilüfer, kütüphanenin arka raflarına doğru ona rehberlik etti.

O ilk buluşma, aralarında büyük bir dostluğun başlangıcı oldu. Kerem, köydeki terk edilmiş eski bir konağta kalıyor ve her gün sabah erken saatte kütüphaneye geliyordu. Nilüfer, onun araştırmasına yardımcı olurken, bir yandan da uzun sohbetler ediyor, kitaplar, hayaller ve yaşam üzerine düşüncelerini paylaşıyorlardı. Kerem, şehre hızlı tempolu bir hayatın ışıltılı ama yüzeysel yanından kaçarak buraya geldiğini itiraf etti. Nilüfer ise, bu sakin köyde bulduğu huzurun her zaman hayatının bir parçası olmasını istediğini anlattı.

Bir gün, Kerem Nilüfer’i köyün dışındaki eski bir tepeye davet etti. Bu tepe, Kerem’in araştırmasında önemli bir yer tutuyordu; eski bir efsaneye göre, burası bir zamanlar unutulmuş bir aşk hikayesine tanıklık etmişti. Tepenin zirvesine ulaştıklarında, güneşin batışı ve manzaranın büyülsü, ikisini de sessizliğe sürükledi.

Kerem, “Nilüfer, bu tepede bir zamanlar iki aşık gizlice buluşup birbirlerine söz vermiş. Ama kader, onlara bir arada olma şansı tanımamış. Yine de, birbirlerine duydukları sevgi, bu tepede efsane olmuş. Sence böyle bir sevgi gerçekten mümkün mü?” diye sordu.

Nilüfer, gözlerini Kerem’in gözlerine kilitleyerek, “Sevgi, insanın hayatta bulabileceği en gerçek mucize. Ama onun mükemmel olup olmadığına karar veren kader değil, biziz,” dedi. Kerem bu cevap karşısında hafif bir tebessüm etti ve şu sözleri ekledi: “Senin gibi birini tanımak, bu mucizeyi yaşamak için bir sebep olabilir.”

O an, ikisi de aralarında büyüyen şeyi inkar edemez hale geldi. Ancak, Kerem’in buradaki zamanının sınırlı olduğunu bilmeleri, bu hisleri ifade etmeyi zorlaştırıyordu. Kerem, araştırması tamamlandığında şehre geri dönmeyi planlıyordu ve Nilüfer bu konuda ne hissedeceğini bilemiyordu.

Kerem’in ayrılacağı gün yaklaştıkça, kütüphane daha sessiz, sohbetler daha kısa hale geldi. Ama ikisi de vedanın yaklaştığını bilerek o anları daha değerli kılmaya çalışıyordu. Nihayet ayrılık günü geldiğinde, Nilüfer, Kerem’i yolcu etmek için otobüs durağına kadar eşlik etti.

“Burada kaldığım süre boyunca bana hissettirdiğin her şey için minnettarım, Nilüfer. Belki de seninle karşılaşmak, hayatımın en beklenmedik ama en güzel bölümü oldu,” dedi Kerem, otobüsün camından ona bakarken.

Nilüfer ise, güzlerinde beliren yaşlarla, “Bu köyün sessizliği her zaman seni hatırlatacak. Umarım, bir gün yine karşılaşırız,” dedi.

Kerem gittikten sonra, Nilüfer köydeki rutinine geri döndü. Ama Kerem’le paylaştığı anılar, onun yüreğinde derin izler bırakmıştı. Haftalar, aylar geçti. Nilüfer, Kerem’den haber almamış olsa da, onunla paylaştığı o anların gerçekliğine tutundu.

Bir bahar sabahı, kütüphanenin kapısından tanıdık bir siluet içeri girdi. Bu Kerem’di. Ancak bu kez elinde bir bavul değil, bir demet papatya vardı. “Nilüfer,” dedi Kerem, güzleri mutlulukla parıldıyordu. “Bu kez kalmaya geldim. Hayatımın geri kalanını seninle paylaşmak istiyorum. Birlikte yazabileceğimiz yeni hikayeler için.”

Nilüfer, gözlerinden yaşlar süzülürken Kerem’e sarıldı. “Hoş geldin, Kerem. Bu köy, seninle tamamlanıyor,” dedi.

Ve o gün, köydeki sakin hayatlarında, yepyeni bir hikaye yazılmaya başlandı. Sevgi, bu kez efsanelerde kalmadı; gerçeğe dönüştü.